غم

 اندر دل بی وفا غم و ماتم باد            آن را که وفا نیست زعالم کم باد

دیدی که مرا هیچ کسی یاد نکرد        جز غم که هزار آفرین بر غم باد

.

.

.

  اندر دل بی وفا غم و ماتم باد            آن را که وفا نیست زعالم کم باد

دیدی که مرا هیچ کسی یاد نکرد        جز غم که هزار آفرین بر غم باد

در عشق توام نصیحت و پند چه سود        زهراب چشیده ام مرا قند چه سود

گویند مرا که بند بر پاش نهید                    دیوانه دل است پام بر بند چه سود

آبی که ازین دیده چو خون می ریزد         خون است بیا ببین که چون می ریزد

پیداست که خون من چه برداشت کند       دل می خورد و دیده برون می ریزد 

دل در غم عشق مبتلا خواهم کرد        جان را سپر تیر بلا خواهم کرد

عمری که نه در عشق تو بگذاشته ام      امروز به خون دل ،قضا خواهم کرد

تا با غم عشق تو مرا کار افتاد         بیچاره دلم در غم بسیار افتاد

بسیار فتاده بود اندر غم عشق        اما نه چنین زار که اینبار افتاد

سودای تو را بهانه ای بس باشد            مدهوش ترا ترانه ای بس باشد

در کشتن ما چه می زنی تیغ جفا         ما را سر تازیانه ای بس باشد

ما کار و دکان و پیشه را سوخته ایم        شعر و غزل و دو بیتی آموخته ایم

در عشق که او جان و دل و دیده ماست   جان و دل و دیده هر سه را سوخته ایم

ای دوست قبولم کن و جانم بستان      مستم کن و از هر دوجهانم بستان

با هر چه دلم قرار گیرد بی تو               آتش به من اندر زن و آنم بستان

ای زندگی تن و توانم همه تو          جانی و دلی ای دل و جانم همه تو

تو هستی من شدی از آنی همه من     من نیست شدم در تو از آنم همه تو

باز آی که تا به خود نیازم بینی          بیداری شبهای درازم بینی

نی می غلطم که خود فراغ تو مرا      کی زنده رها کند که بازم بینی

هر روز دلم در غم تو زار تر است         وز من دل بی رحم تو بیزار تر است

بگذاشتیم غم تو نگذاشت مرا           حقا که غمت از تو وفا دار تر است

خود ممکن آن نیست که بر دارم دل      آن به که به سودای تو بسپارم دل

گر من به غم عشق تو نسپارم دل       دل را چه کنم بهر چه می دارم دل

در عشق تو هر حیله که کردم هیچ است  هر خون جگر که بی تو خوردم هیچ است

از درد تو هیچ روی درمانم نیست           در مان که کند مرا که دردم هیچ است

من بودم و دوش آن بت بنده نواز          از من همه لابه بود و از وی همه ناز

شب رفت و حدیث ما به پایان نرسید     شب را چه گنه حدیث ما بود دراز

دل تنگم و دیدار تو درمان من است       بی رنگ رخت زمانه زندان من است

بر هیچ دلی مباد و بر هیچ تنی            آنچه از غم هجران تو بر جان من است

ای نور دل و دیده و جانم چونی           ای آرزوی هر دو جهانم چونی

من بی لب لعل تو چنانم که مپرس      تو بی رخ زرد من ندانم چونی

من درد تو را ز دست آسان ندهم           دل بر نکنم ز دوست تا جان ندهم

از دوست به یادگار دردی دارم                کان درد به صد هزار درمان ندهم