شب بود

شب بود بیابون بود زمستان بود
بوران بود سرمای فراوان بود
یارم در آغوشم هراسان بود

.

.

.

  شب بود بیابون بود زمستان بود

بوران بود سرمای فراوان بود
یارم در آغوشم هراسان بود
از سردی افسرده و بی‌جان بود

در پیش آن سیمین‌بر خوشگل
از جسم و جان خود بودم غافل
می‌بوسیدم بهرش از جان و دل
می‌بردمش با خود سوی منزل

طی شد ره دشوار، آخر بر من و یار
با بوسه‌ای گرمی به او دادم
با لب‌های چو قند، بر رویم زد لبخند
برد آن همه رنج و غم از یادم

ترانه سرا : ناصر رستگارنژاد