یار بی یار
مسلمانان مسلمانی ز سر گیرید که کفر از شرم یار من مسلمان وار می آید
یار بی یار
مسلمانان مسلمانی ز سر گیرید که کفر از شرم یار من مسلمان وار می آید
الا ای ایرانی آزاد باش و راست گوی!
به نام نامی صدق و راستی!
کاو که کمالش دهد هر کاستی !
به جهان عدم هست شدست و هست نیست!
به راستی شهشنه راستگویان کیست؟
.
.
.
به نام نامی صدق و راستی!
کاو که کمالش دهد هر کاستی !
به جهان عدم هست شدست و هست نیست!
به راستی شهشنه راستگویان کیست؟
دین و دنیا همه فدای تار موی مال و مِنال!
گرت چشم گشودی دیدی هیچ نداری مَنال!
همه ترس از نبود لذت چه ترس؟
همه ترس از درد بی علت چه ترس؟
چه فریاد زدن از سر ظلم و فجاعت!
چه بر داد زدن مهر از سر حلم و سعایت!
همه جان و سرش ز بهر دین بر باد داد!
همه جان و سر است،دین بر باد داد!
عمری بگردید و برفت عمر از پی روزگار!
عمر برفت و دستها خالی و دل بی قرار!
روزی امید ثمر از سر دین خواهی بود!
درد اگر بود به دینش سبک و آهی بود!
دنیا همه استاد و شاگرد دین است!
دروغ همه مراد و صداقت مرشد،این است!
جانم آنی نیاسود ز سوز دبنگ و دروغ!
ای جهان بیاسایم به صفای صداقت با نور و فروغ!
گر چه روزگار به شب می ماند!
روز است به واقع،ماه پشت ابر نمی ماند!
ای پیر ما ملول مباش به جهان!
که قهر طبیعت می کند آنچه باید همان!
گرست ما را امید از روی تو!
همه نورت جوییم،ز سر کوی تو!
اگر به جهان سیه روی شوی!
اگر گمره این آزاسته کوی شوی!
منال که چه به درگاهش کرده ای!
بدان بازی خورده ای و اسیر آهش کرده ای!
چون است دنیا به همه ترجیح داده ای؟
پس صدق چه،کو که به مقام تقبیح داده ای؟
دست دلم گرم به دستان است!
آری این هم روزیست و آن داستان است!
داستان من جاودانه است اگر منم!
به صحرای جهل و دروغ،آتشی بر خرمنم!
می سوزم و سوزانم کذب و دروغ را!
بر هم می زنم مامن بسته به دروغ حزب را!
صداقت حریم و حرمت دارد جانا!
عشق حریم و غربت دارد جانا!
اگر بلایی ز دروغ بر ما نازل گشت!
اگر بلایی ز جهل بی فروغ بر ما نازل گشت!
عقل و دلیل فراموش و مجرم عاقل گشت!
عاقل مظلوم و ظالم والا و قابل گشت!
با اینهمه نام دیر خویش می برم به افتخار!
ایرانیم و ایرانیان دارند به صفا و راستی عمری پر بار!
الا ای ایرانی آزاد باش و راست گوی!
نه آنچه هوی بر درونت خواست گوی!
آنچنان باش که قرنها بوده ای!
تا ببینم تاریکی کذب از جهان زدوده ای!
یا حق
یار بی یار
