از علی آموز اخلاص عمل

از علی آموز اخلاص عمل----شیر حق را دان مطهر از دغل

در غزا بر پهلوانی دست یافت----زود شمشیری بر آورد و شتافت

.

.

.

  از علی آموز اخلاص عمل----شیر حق را دان مطهر از دغل

در غزا بر پهلوانی دست یافت----زود شمشیری بر آورد و شتافت

او خدو انداخت در روی علی----افتخار هر نبی و هر ولی

آن خدو زد بر رخی که روی ماه----سجده آرد پیش او در سجده‌گاه

در زمان انداخت شمشیر آن علی----کرد او اندر غزااش کاهلی

گشت حیران آن مبارز زین عمل----وز نمودن عفو و رحمت بی‌محل

گفت بر من تیغ تیز افراشتی----از چه افکندی مرا بگذاشتی

آن چه دیدی که چنین خشمت نشست--تا چنان برقی نمود و باز جست

در شجاعت شیر ربانیستی-----در مروت خود کی داند کیستی

ای علی که جمله عقل و دیده‌ای----شمه‌ای واگو از آنچ دیده‌ای

تیغ حلمت جان ما را چاک کرد-----آب علمت خاک ما را پاک کرد

بازگو دانم که این اسرار هوست----زانک بی شمشیر کشتن کار اوست

راز بگشا ای علی مرتضی----ای پس سوء القضا حسن القضا

گفت من تیغ از پی حق می‌زنم-----بنده حقم نه مامور تنم

ما رمیت اذ رمیتم در حراب----من چو تیغم وان زننده آفتاب

من چو تیغم پر گهرهای وصال-----زنده گردانم نه کشته در قتال

جز به باد او نجنبد میل من-----نیست جز عشق احد سرخیل من

تیغ حلمم گردن خشمم زدست-----خشم حق بر من چو رحمت آمدست

بخل من لله عطا لله و بس-----جمله لله‌ام نیم من آن کس

بس کنم گر این سخن افزون شود---خود جگر چه بود که خارا خون شود

اندر آ کآزاد کردت فضل حق -----زانک رحمت داشت بر خشمش سبق

اندر آ اکنون که رستی از خطر ---- سنگ بودی کیمیا کردت گهر

ناامیدی را خدا گردن زدست -----چون گنه مانند طاعت آمدست

چون مبدل می‌کند او سیئات ----- طاعتی‌اش می‌کند رغم وشات

اندر آ من در گشادم مر ترا ----- تف زدی و تحفه دادم مر ترا

مر جفاگر را چنینها می‌دهم ----- پیش پای چپ چه سان سر می‌نهم

پس وفاگر را چه بخشم تو بدان ---- گنجها و ملکهای جاودان

مولانا