یار بی یار
مسلمانان مسلمانی ز سر گیرید که کفر از شرم یار من مسلمان وار می آید
یار بی یار
مسلمانان مسلمانی ز سر گیرید که کفر از شرم یار من مسلمان وار می آید
آتـــشـــــی در سـیـــنــــــه دارم جـــــاودانـــی
آتـــشـــــی در سـیـــنــــــه دارم
جـــــاودانـــی
عـمـــر مــن مـرگیـســت نـامــش زنــدگــانـــی
رحمتــی کــن کــز غـمــت جـــان
مـی‌سپـــارم
بـیـــش از ایـن مـن طـاقــــت هــجـــران نــدارم
.
.
.
آتـــشـــــی در سـیـــنــــــه دارم
جـــــاودانـــی
عـمـــر مــن مـرگیـســت نـامــش زنــدگــانـــی
رحمتــی کــن کــز غـمــت جـــان
مـی‌سپـــارم
بـیـــش از ایـن مـن طـاقــــت هــجـــران نــدارم
کـی نهـی بـر سـرم پـای ای پــری از
وفــاداری
شد تمام اشک من بس در غمت کرده‌ام زاری
نــوگـلـــــی زیـبـــــا بـــود حـســـن و
جــوانـــی
عطــر آن گــل رحـمـــت اســت و مهــربــانـــی
نــا پـسـنـــدیــــــده بــــود دل
شـکــســتــــــن
رشـتــــــه‌ی الـفــــت و یـــاری
گـســســتـــــن
کــی کـنـــی ای پــری تـــرک
سـتـمــگــــــری؟
می‌فکنـــی نظـری آخــر به چشــم ژالــه بــارم
گـــر چـــه نـــــاز دلــبـــــــــران دل
تـــــازه دارد
نـــــــاز هـــــم بـــــر دل مـــــن انـــــــدازه
دارد
حـیــــفُ گــر تـرحمــی نمی‌کنـی بر حــال
زارم
جـز دمـی کـه بگـذرد کـه بگـذرد از چــاره کارم
دانمـــت که بر سـرم گـذر کنـی به‌رحمــت
امـا
آن زمان کـه بر کشــد گیاه غـم سـر از مــزارم
