می خواهم فریاد بلندی بکشم!

مشت می‌کوبم بر در

پنجه می‌سایم بر پنجره‌ها

من دچار خفقانم، خفقان

من به تنگ آمده‌ام از همه چیز

بگذارید هواری بزنم

آی! با شما هستم

این درها را باز کنید

من به دنبال فضایی می‌گردم

لب بامی

سر کوهی

دل صحرایی

که در آن‌جا نفسی تازه کنم

می خواهم فریاد بلندی بکشم

که صدایم به شما هم برسد!

من هوارم را سر خواهم داد!

چاره درد مرا باید این داد کند

از شما خفته‌ی چند!

چه کسی می‌آید با من فریاد کند

فریدون مشیری

همه رفتند

---

از ملک ادب حکم گزاران همه رفتند 
شو بار سفر بند که یاران همه رفتند

آن گرد شتابنده که در دامن صحراست 
گوید چه نشینی که سواران همه رفتند

داغ است دل لاله و نیلی است بر سرو 
کز باغ جهان لاله عذاران همه رفتند

گر نادره معدوم شود هیچ عجب نیست 
کز کاخ هنر نادره کاران همه رفتند

افسوس که افسانه سرایان همه خفند 
اندوه که اندوه گساران همه رفتند

فریاد که گنجینه طرازان معانی 
گنجینه نهادند به ماران همه رفتند

باد ایمنی ارزانی شیران شکاری 
کز شومی ما شیرشکاران همه رفتند

یک مرغ گرفتار درین گلشن ایران 
تنها به قفس ماند و هزاران همه رفتند

خون بار بهار از مژه در فرقت احباب 
کز پیش تو چون ابر بهاران همه رفتند 

ملک الشعرای بهار

دل را به مهرت وعده دادم

اگر چه عمری ای سیه مو چون موی تو آشفته ام

درون سینه،  قصه ی این  آشفتگی بنهفته ام

ز شرم عشق اگر به ره ببینمت 

.

.

.

مرغ شیدا

 در سکوتی ماتم افزا 

من کناری و مرغ شیدا

با من دل خسته گوید

.

.

.

نگارا

نگارا نگارا مرو از برم

به فصل شکفتن مکن پرپرم

همه هستی من ز عشق تو شد

.

.

.

 

دریغا

 ترسم که به پایان رسد عمر و تو نیایی

از داغ جدایی جگرم سوخت کجایی

بخت من سر گشته گره خورده به مویت

.

.

.

ز من مگذر

  به زنهارت درآمد جان چاکر

مرا در هجر بی‌زنهار مگذار

.

.

.

گل پونه ها

گل پونه های وحشی دشت امیدم

وقت سحر شد

خاموشی شب رفت فردایی دگر شد

.

.

.

پایان عمر

 ترسم که به پایان رسد عمر و تو نیایی

از داغ جدایی جگرم سوخت کجایی ؟!

بخت من سرگشته گره خورده به مویت

.

.

.

 

زیارت یار سبحان

گویند موسم زیارت یار سبحان آمده است!

 گشاده در و روی،نظاره گر تجلی ایمان آمده است!

حاجیان ره کعبه که شمارگانتان بیش بود!

.

.

.

ﺍﺣﺴﺎس من ﺩﺭ ﺑﻨﺪ ﺗﻮﺳﺖ

ﺧﯿﺮﻩ ﺍﻡ ﺩﺭ ﭼﺸﻢِ ﺧﯿﺴﺖ ﺣﺴﺮﺗﻢ ﺭﺍ ﺩﺭﮎ ﮐﻦ

ﻗﺒﻠﻪ ﺍﻡ ﺑﺎﺵ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ، ﻧﯿﺘﻢ ﺭﺍ ﺩﺭﮎ ﮐﻦ

ﺍﯼ ﮐﻪ ﺭﻭﯾﺎﯾﺖ ﺩﻟﯿﻞِ ﮔُﻨﮓِ ﻋﺼﯿﺎﻧﻢ ﺷﺪﻩ ﺳﺖ

ﺷﻌﺮﻫﺎﯾﻢ ،ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎﯾﻢ ، ﺧﻠﻮﺗﻢ ﺭﺍ ﺩﺭﮎ ﮐﻦ

.

.

.

بی خبـــری

در دام تــوأم ، نیست مـــرا راه گـریـزی

من عاشق ایــن دام و تو صیّاد ، کجایی ؟

محبوس شدم گوشه ی ویـرانه ی عشقت

آوار غمت بـر ســـرم افتـــاد ، کجایی ؟

.

.

.

ﮔﻠﻪ ﮐﺮﺩﻡ

 ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﺧﻤﺎﺭﺕ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﯾﺖ ﮔﻠﻪ ﮐﺮﺩﻡ

ﺍﺯ ﻋﺸﻮﻩ ﻭ ﺁﻥ ﻭﻧﺎﺯ ﻭ ﺍﺩﺍﯾﺖ ﮔﻠﻪ ﮐﺮﺩﻡ

ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﭼﺮﺍ ﺁﻥ ﻟﺐ ﻟﻌﻠﺶ ﺷﮑﺮﯾﻦ ﺷﺪ

ﺍﺯ ﻧﻐﻤﻪ ﻭ ﺁﻫﻨﮓ ﺻﺪﺍﯾﺖ ﮔﻠﻪ ﮐﺮﺩﻡ

.

.

.

این قافله کنعانی نیست

مثل سابق غزلم ساده و بارانی نیست

هفت قرن است درین مصر فراوانی نیست

به زلیخا بنویسید نیاید بازار

این سفر یوسف این قافله کنعانی نیست

.

.

.

پهلوی تو

یک لحظه دلم خواست که پهلوی تو باشم

بی‌محکمه زندانی بازوی تو باشم

پیچیده به پای دل من پیچش مویت

تا باز زمین‌خورده‌ی گیسوی تو باشم

.

.

.

خدایا حواست باشد

یا رب  ! یار من آنجاست ، حواست باشد

او نشان کرده ی اینجاست ، حواست باشد

یار من موی سرش ، قیمت صد شیرین است

قصه اش قصه ی لیلاست ، حواست باشد

.

.

.

شب بود

شب بود بیابون بود زمستان بود
بوران بود سرمای فراوان بود
یارم در آغوشم هراسان بود

.

.

.

مادر سلام!

مادر سلام، آمده ام "عید دیدنی!

ای گل شنیده ام که مهیای چیدنی!

از کوچه باغ روضه کمی گل خریده ام!

.

.

.

 

آمده نوروز در ایران زمین

 آمده نوروز در ایران زمین

خاک ما شد رشک فردوس برین

بوی نارنج و ترنج و عطر بید

می توان از تربت حافظ شنید

.

.

.

شور عشق

عشق، شوری در نهاد ما نهاد

جان ما در بوته سودا نهاد

گفتگویی در زبان ما فکند

.

.

.

 

دعا

آن بلال صدق در بانگ نماز

حی را هی همی‌خواند از نیاز

تا بگفتند ای پیمبر نیست راست

.

.

.

سیمین بری

سیمین بری گل پیکری آری

از ماه و گل زیباتری آری

همچون پری افسونگری آری

.

.

.

اسیر فراموش شده

ای وای بر اسیری کز یاد رفته باشد

در دام مانده باشد صیاد رفته باشد

آه از دمی که تنها، با داغ او چو لاله

.

.

.

از شهر شما می روم

امشبی ای گریه امانم بده

فرصت حرفی به زبانم بده

مژده ای از من به کسانم بده

.

.

.

روز مرگم

روز مرگم، هر که شیون کند از دور و برم دور کنید

همه را مســــت و خراب از مــــی انــــگور کنیـــــد

مزد غـسـال مرا سیــــر شــــرابــــــش بدهید

مست مست از همه جا حـــال خرابش بدهید

.

.

.

دوستان شرح پریشانی من گوش کنید

دوستان شرح پریشانی من گوش کنید

داستان غم پنهانی من گوش کنید

قصه بی سر و سامانی من گوش کنید

.

.

.

وحدت

والا پیام‌دار، محمد!

گفتی که یک دیار

هرگز به ظلم و جور

نمی‌ماند برپا و استوار!

...

آن‌گاه، تمثیل‌وار

کشیدی عبای وحدت

بر سر پاکان روزگار!

...

در تنگ پرتبرک آن نازنین عبا،

- دیرینه! ای محمد

!

جا هست بیش و کم،

آزاده را

که تیغ کشیده‌ست بر ستم؟

مبعث حضرت رسول اعظم فرخنده باد!

خورشید زنده است!

یارانِ ناشناخته‌ام

چون اخترانِ سوخته

چندان به خاکِ تیره فروریختند سرد

.

.

.

هندسه

هر گوشه ای از شور آواز من پیدا می شود قصیده تو

نور باور پرواز تا به ناکجا تابیده شد به جان ز دیده تو

طلوع نگاه شروع شراب از مختصات نام توست

.

.

.

وطنم .

 روزها فکر من این است و همه شب سخنم

که چرا غافل از احوال دل خویشتنم

از کجا آمده ام آمدنم بهر چه بود

به کجا میروم آخر ننمایی وطنم

.

.

.

چشمی کنار پنجره ی انتظار

  

ای دل ، به کوی او ز که پرسم که یار کو 

 در باغ پر شکوفه ، که پرسد بهار کو 

 نقش و نگار کعبه نه مقصود شوق ماست 

.

.

.

گریه ی لیلی

 چشم گریان تو نازم ، حال دیگرگون ببین 

گریه ی لیلی کنار بستر مجنون ببین 

 بر نتابید این دل نازک غم هجران دوست

.

.

.

در فتنه ی رستاخیز

کنار امن کجا ، کشتی شکسته کجا 
 کجا گریزم از اینجا به پای بسته کجا 

 ز بام و در همه جا سنگ فتنه می بارد 

.

.

.

باز دلم عیش و طرب می‌کند

باز دلم عیش و طرب می‌کند

هیچ ندانم چه سبب می‌کند؟

از می عشق تو مگر مست شد

.

.

.

غم

 اندر دل بی وفا غم و ماتم باد            آن را که وفا نیست زعالم کم باد

دیدی که مرا هیچ کسی یاد نکرد        جز غم که هزار آفرین بر غم باد

.

.

.

گل

امروز روز شادی و امسال سال گل

نیکوست حال ما که نکو باد حال گل

گل را مدد رسید زگلزار روی دوست

.

.

. 

از دل پرخون بلبل کی خبر دارد بهار

از دل پرخون بلبل کی خبر دارد بهار

هر طرف چون لاله صد خونین جگر دارد بهار

از قماش پیرهن، غافل ز یوسف گشته اند

.

.

.

سر اومد زمستون

 سر اومد زمستون شکفته بهارون

گل سرخ خورشید باز اومدو شب شد گریزون

کوهها لاله زارن لاله ها بیدارن

.

.

.

دلم تنگته

با حس عجیبی با حال غریبی دلم تنگته

پر از عشق و عادت بدون حسادت دلم تنگته

گله بی گلایه بدون کنایه دلم تنگته

پر از فکر رنگی یه جور قشنگی دلم تنگته

.

.

.

روشنی صبح !

بگذار که در شاخه ی این صبح دل آویز 

بنشینم و از عشق سرودی بسرایم  

آنگاه به صد شوق چو مرغان سبک بال 

پر گیرم از این بام و بسوی تو بیایم

.

.

.

خوشه اشک

نیمه شب بود و غمی تازه نفس!  

ره خوابم زد و ماندم بیدار!  

ریخت از پرتو لرزنده شمع! 

الهی بمیرم!

الهی بمیرم! 

که دیگر بدانی کجایم! 

بدانی ز عالم جدایم! 

.

.

.

گرم تو دوستی

هزار دشمنم ار میکنند قصد هلاک

گرم تو دوستی از دشمنان ندارم باک

مرا امید وصال تو زنده می دارد

وگرنه هر دمم از هجر توست بیم هلاک 

.

.

.

سرای بی کسی

در این سرای بی کسی کسی به در نمی زند

به دشت پر ملال ما پرنده پر نمی زند

یکی زشب گرفتگان چراغ بر نمی کند
کسی به کوچه سار شب در سحر نمی زند

زلف پریشان

خرم آن روز کز این منزل ویران بروم

راحت جان طلبم و از پی جانان بروم

گر چه دانم که به جایی نبرد راه غریب

من به بوی سر آن زلف پریشان بروم

.

.

.

عاشقم من

 عاشقم من عاشقی بی قرارم

کس ندارد خبر از دل زارم

آرزویی جز تو در دل ندارم

.

.

.

کو یاری تا به دیارم برساند

 کو یاری تا به دیارم برساند پیغامم را به نگارم برساند

کو غمخواری به کنارم بنشیند دلدارم را به کنارم برساند

من هم جدا شدم ز آشیانه من هم دلم شکسته ای زمانه

من هم به ناله ها عاشقانه در زمانه گشته ام فسانه

.

.

.

گفتا

گفتا که می بوسم تو را

گفتم تمنا می کنم

گفتا اگر بیند کسی

گفتم که حاشا می کنم

.

.

.

خواجه بیا

 خواجه بیا خواجه بیا خواجه دگربار بیا

دفع مده دفع مده ای مه عیار بیا

عاشق مهجور نگر عالم پرشور نگر

تشنه مخمور نگر ای شه خمار بیا

.

.

.

نیک و بد

یک ساعت ار دو قبلکی از عقل و جان بر خاستی

این عقل ما آدم بدی این نفس ما حواستی

ور آدم از ایوان دل در نامدی در آب و گل

تدریس با تقدیس او بالاتر از اسماستی

 .

.

.