یار بی یار
مسلمانان مسلمانی ز سر گیرید که کفر از شرم یار من مسلمان وار می آید
یار بی یار
مسلمانان مسلمانی ز سر گیرید که کفر از شرم یار من مسلمان وار می آید
می خواهم ...
من از هستی نمی خواهم بجز پیش تو مردن را
نمی خواهم خوراکی جز غم عشق تو خوردن را
تو را می خواهم آنگونه که گویی جسم روحش را
جدایی ناپذیر و تنگ یکدیگر فشردن را
.
.
.
من از هستی نمی خواهم بجز پیش تو مردن را
نمی خواهم خوراکی جز غم عشق تو خوردن را
تو را می خواهم آنگونه که گویی جسم روحش را
جدایی ناپذیر و تنگ یکدیگر فشردن را
بدون تو تنفس هم ملال آورترین چیز است
تو شیرین می کنی اما، شرنگ تلخ مردن را
بمیران! زنده کن ! فرقی ندارد ، باز می خوانم
هزاران بار دیگر ، با تو شعر دل سپردن را
مرا از عشق می ترسانی و غافل از آنی که
برای ماهیان ساده ست : مشق آب خوردن را
به مرده شور بسپاری تنم آنجا که یارایش
نباشد بارِ سنگینِِ غمت ، بر دوش بردن را
دلت می آید آیا با چنین شاگردِ عشق خود
همیشه بازگویی درسِ بی روحِ فسردن را !؟
تو که این را برای من نمی خواهی غزلبانو ! ؟ :
خیالِ با تو بودن ، با خودم به گور بردن را
اگر چه خوب می دانم که تا بوده چنین بوده
که عاشق می دهد آخر، بهای دل سپردن را !
