زین همرهان سست عناصر دلم گرفت

بنمای رخ که باغ و گلستانم آرزوست        بگشای لب که قند فراوانم آرزوست

ای آفتاب حسن برون آ دمی ز ابر               کان چهره مشعشع تابانم آرزوست

.

.

.

بنمای رخ که باغ و گلستانم آرزوست        بگشای لب که قند فراوانم آرزوست

ای آفتاب حسن برون آ دمی ز ابر               کان چهره مشعشع تابانم آرزوست

بشنیدم از هوای تو آواز طبل باز              باز آمدم که ساعد سلطانم آرزوست

گفتی ز ناز بیش مرنجان مرا برو            آن گفتنت که بیش مرنجانم آرزوست

وان دفع گفتنت که برو شه به خانه نیست        وان ناز و باز و تندی دربانم آرزوست

در دست هر کی هست ز خوبی قراضه​هاست     آن معدن ملاحت و آن کانم آرزوست

این نان و آب چرخ چو سیل​ست بی​وفا         من ماهیم نهنگم عمانم آرزوست

یعقوب وار وااسفاها همی​زنم                   دیدار خوب یوسف کنعانم آرزوست

والله که شهر بی​تو مرا حبس می​شود           آوارگی و کوه و بیابانم آرزوست

زین همرهان سست عناصر دلم گرفت         شیر خدا و رستم دستانم آرزوست

جانم ملول گشت ز فرعون و ظلم او        آن نور روی موسی عمرانم آرزوست

زین خلق پرشکایت گریان شدم ملول            آن​های هوی و نعره مستانم آرزوست

گویاترم ز بلبل اما ز رشک عام              مهرست بر دهانم و افغانم آرزوست

دی شیخ با چراغ همیگشت گرد شهر             کز دیو و دد ملولم و انسانم آرزوست

گفتند یافت می​نشود جسته​ایم ما              گفت آنک یافت می​نشود آنم آرزوست

هر چند مفلسم نپذیرم عقیق خرد                   کان عقیق نادر ارزانم آرزوست

پنهان ز دیده​ها و همه دیده​ها از اوست            آن آشکار صنعت پنهانم آرزوست

خود کار من گذشت ز هر آرزو و آز            از کان و از مکان پی ارکانم آرزوست

گوشم شنید قصه ایمان و مست شد        کو قسم چشم صورت ایمانم آرزوست

یک دست جام باده و یک دست جعد یار          زقصی چنین میانه ی میدانم آرزوست

می​گوید آن رباب که مردم ز انتظار           دست و کنار و زخمه عثمانم آرزوست

من هم رباب عشقم و عشقم ربابی​ست          وان لطف​های زخمه رحمانم آرزوست

باقی این غزل را ای مطرب ظریف           زین سان همی​شمار که زین سانم آرزوست

بنمای شمس مفخر تبریز رو ز شرق             من هدهدم حضور سلیمانم آرزوست

مولانا