مرا به کار جهان هرگز التفات نبود

چو بشنوی سخن اهل دل مگو که خطاست

 تبارک الله از این فتنه‌ها که در سر ماست 

 سرم به دنیی و عقبی فرو نمی‌آید

 که من خموشم و او در فغان و در غوغاست

.

.

.

چو بشنوی سخن اهل دل مگو که خطاست

 تبارک الله از این فتنه‌ها که در سر ماست 

 سرم به دنیی و عقبی فرو نمی‌آید

 که من خموشم و او در فغان و در غوغاست 

 در اندرون من خسته دل ندانم کیست

 بنال هان که از این پرده کار ما به نواست 

 دلم ز پرده برون شد کجایی ای مطرب

 رخ تو در نظر من چنین خوشش آراست 

 مرا به کار جهان هرگز التفات نبود

 خمار صدشبه دارم شرابخانه کجاست 

 نخفته‌ام ز خیالی که می‌پزد دل من

 گرم به باده بشویید حق به دست شماست 

 چنین که صومعه آلوده شد ز خون دلم

 که آتشی که نمیرد همیشه در دل ماست 

 از آن به دیر مغانم عزیز می‌دارند

 که رفت عمر و هنوزم دماغ پر ز هواست 

 چه ساز بود که در پرده می‌زد آن مطرب

 فضای سینه حافظ هنوز پر ز صداست 

 ندای عشق تو دیشب در اندرون دادند

فضای سینه حافظ هنوز پر ز صداست