یار نسیان

شد چند سال آزاگار

که خنده برلبانم گشته حرام

گویی هیچ نبود و هیچ نبودست بکار

.

.

.

شد چند سال آزاگار

که خنده برلبانم گشته حرام

گویی هیچ نبود و هیچ نبودست بکار

یاری نیامد و نرفت و ندادست سلام

با من بود و با تو بود و با اغیار

وه چه خوش رویایی بود و نداشت هیچ دوام

من اما به یادش دارم همی چون سالار

که بر مرامش نشاید بود همچو مریدان بی مرام

خدایی خود ساخته و لاتی خوانده به کارزار

به باورم نگنجد پایان اندیشش و کلام

یاران گر یار دانید خویش را و سرو سالار

سخن کوتاه کنم حق گوییم و حق جوییم والسلام     

یار بی یار