رو سر بنه به بالین تنها مرا رها کن

رو سر بنه به بالین تنها مرا رها کن

ترک من خراب شبگرد مبتلا کن

ماییم و موج سودا، شب تا به روز تنها

خواهی بیا ببخشا ، خواهی برو جفا کن 

. 

. 

.

جبر جغرافیایی

من زیر لب با بغضی که حالا دیگر درشت درشت می بارید خواندم

تو هم بخوان

.

. 

.

علی

تو از هر در که باز آیی
بدین خوبی و زیبایی  

دری باشد که از رحمت
به روی خلق گشایی
بیا تا گل برافشانیم

. 

. 

.

گیس

یک روز به شیدایی بر زلف تو آویزم
خود را چو فرو ریزم،با خاک درآمیزم
وگرنه من همان خاکم که هستم
یک روز سر زلف بلوندت چینم بهره
دل مسکینم اینم، جگرم اینم اینم 

. 

. 

.

باد نوبهاری

چونست حال ِ بستان ای باد نوبهاری  

 کز بلبلان بر آمد فریاد بی قراری

 گل نسبتی ندارد  با روی دل فریبت  

تو در میان گل ها چون گل میان خاری 

. 

. 

.

نماز شام غریبان

نماز شام غریبان چو گریه آغازم
به مویه‌های غریبانه قصه پردازم

به یاد یار و دیار آن چنان بگریم زار
که از جهان ره و رسم سفر براندازم 

. 

. 

. 

دانلود تصنیف با صدای محسن نامجو:

http://s1.picofile.com/file/6243274644/begoo_begoo_www_Ganja2Music_Com_.mp3.html

زمستان

سلامت را نمی خواهم پاسخ گفت
سرها در گریبان است
کسی سر بر نیارد کرد
پاسخ دادن و دیدار یاران را
نگه جز پیش پا را دید و نتواند
که ره تاریک و لغزان است 

. 

. 

. 

  

 

 لینک دانلود تصنیف با صدای گرم استاد شجریان: 

http://s1.picofile.com/file/6244666996/04_Avaaz.wma.html

امید...

عالی جناب! دوستِ من ـ حسن ـ چه شد؟

حاکمی از برخی شهرها بازدید می کرد و هنگام دیدار از محله ما فرمود: شکایت‌هاتان را صادقانه و آشکارا بازگویید و از هیچ کس نترسید، که زمان هراس گذشته است!  

. 

. 

.

خلوت دل نیست جای صحبت اضداد

بر سر آنم که گر ز دست برآید دست به کاری زنم که غصه سر آید خلوت دل نیست جای صحبت اضداد دیو چو بیرون رود فرشته درآید

. 

. 

.

می تراود مهتاب

می تراود مهتاب
می درخشد شب تاب
نیست یک دم شکند خواب به چشم کس ولیک
غم این خفته ی چند
خواب در چشم ترم می شکند 

. 

. 

.

تو خود اویی بخود آی

نه سلامم  نه علیکم
نه سپیدم   نه سیاهم
نه چنانم که تو گویی
نه چنینم که تو خوانی  

. 

. 

.

خدایا!

خدایا! 

یارا! 

ای خوشین یار مهربان! 

مهربانیت بر من به ثبوت رسیده است! 

نمی دانم با رفتارهایی که تلنگر بر نظم جهانیت زده است چه کنم؟ 

. 

. 

.

نشد یک لحظه از یادت جدا دل

نشد یک لحظه از یادت جدا دل
زهی دل،آفرین دل،مرحبا دل
ز دستش یک دم آسایش ندارم
 نمی دانم چه باید کرد با دل
. 

. 

.

نامه رسان

نامه رسان نامه ی من دیر شد

کودک ولگرد فلک پیر شد

خون به رگ زال زمان شیر شد

برده ی بیچاره ز جان سیر شد 

. 

. 

.

رویای تو

 ای شب از رویای تو رنگین شده

سینه از عطر توام سنگین شده

  ای بروی چشم من گسترده خویش

شایدم بخشیده از اندوه بیش 

. 

. 

.

نامردان!

زمان بس ناجوانمردانه پست است... 

مردها را... 

مردها را... 

مردها را... 

مردها را چه می باید گفت! 

. 

. 

.

استاده‌ام چو شمع مترسان ز آتشم

من دوستدار روی خوش و موی دلکشم 

مدهوش چشم مست و می صاف بی‌غشم 

گفتی ز سر عهد ازل یک سخن بگو 

آن گه بگویمت که دو پیمانه درکشم  

. 

. 

.

صبر

ای پیک پی خجسته که داری نشان دوست
با ما مگو به جز سخن دلنشان دوست

حال از دهان دوست شنیدن چه خوش بود
یا از زبان آن که شنید از دهان دوست 

. 

. 

. 

دانلود تصنیف با احجرای گرم محسن نامجو:

http://s1.picofile.com/file/6275444664/tarsam_ke_ashk_www_Ganja2Music_Com_.mp3.html

بیوگرافی و زندگینامه داریوش بزرگ شاه ایران

 

داریوش منتسب به یکی از خاندانهای فرعی سلسله هخامنشی است ، جد داریوش ( ارشام ) که در آن زمان زنده بود ، عنوان پادشاهی داشت و پدر داریوش ( ویشتاسب ) در پارت از حکام بود . کمتر پادشاهی در خوبو جلوس به تخت شاهی مانند...

گل بگو ، گل بشنو

من دلم می خواهد خانه ای داشته باشم پر دوست

کنج هر دیوارش بنشینند آرام

گل بگو ، گل بشنو 

. 

. 

.

آواز بلند

دل من دیر زمانی است که می پندارد :
“ دوستی ” نیز گلی است
مثل نیلوفر و ناز
ساقة  تردِ ظریفی دارد
. 

. 

.

اسیر دام تو

چو اسیر دام توام

رام توام ای محرم رازم

منم آن شمعی که زشب

تا به سحر در سوز و گدازم

ای فتنه بکش یا بنوازم

.

.

.

امروز کاری کن

اگر سفر نکنی

اگر کتابی نخوانی

اگر به اصوات زندگی گوش ندهی

اگر از خودت قدردانی نکنی

.

.

.

وطن! وطن!

وطن! وطن! نظر فکن به من که من
به هر کجا، غریب‌وار که زیر آسمان دیگری غنوده‌ام
همیشه با تو بوده‌ام همیشه با تو بوده‌ام

.

.

.

و من...

و من نیز چون همگانم!

هستم!

می آیم!

می روم!

می آییم و می رویم!

آری!

.

.

.

طاقتم ده...

ساغرم شکست ای ساقی رفته‌ام زدست ای ساقی  
درمیان توفان
برموج غم نشسته منم در زورق شـکستـــه منـــم ای نـاخـــدای عــالـم

.

.

.

نامه ی دلبر

قاصد آمد دوش از وی، نامه دلبر گرفتم

بهر ایثار رهش،از جان خود دل بر گرفتم

نامه را بوسیدم و بوئیدم وبر سر نهادم

بارها خواندم زسرتا پا و باز از سر گرفتم

.

.

.

سبز خیال انگیز

در قیر شب

دیرگاهیست در این تنهایی 

رنگ خاموشی در طرح لب است!  

. 

. 

.

امید

نیا باران

نیا باران زمین جای قشنگی نیست
من از جنس زمینم و خوب می دانم
که گل در عقد زنبور است 

. 

. 

. 

جانا به نگاهی

جانا به نگاهی ز جهان بی خبرم کن، دیوانه ترم کن
سرگشته و شیدا چو نسیم سحرم کن، دیوانه ترم کن
وای ز چشمه دیدارت، وای زآتش رخسارت، وای زچشم افسونکارت
چسان مدهوشم من 

. 

. 

.

توهم!

روی زیبای تو

لاله دیدم روی زیبا توام آمد بیاد
شعله دیدم سرکشی های توام آمد بیاد
سوسن و گل آسمانی مجلسی آراستند
روی و موی مجلس آرای توام آمد بیاد

.

.

.

در تمنای یار

خیال انگیزی و سبزی! 

و چه زیباست آن خیالی که در سبزی تو بر اذهان مستولی گشته!  

. 

. 

.

سبز خیال انگیز!

مرا عهدیست با جانان...

مرا عهدیست با جانان که تا جان در بدن دارم   

هواداران کویش را چو جان خویشتن دارم 

صفای خلوت خاطر از آن شمع چگل جویم   

فروغ چشم و نور دل از آن ماه ختن دارم 

.

.

.

حکایت

و این حکایت است که جان ما را بر جهان، جام جهان نما می سازد. 

دل بر رجعت ازلی خوش داریم و ممکنات آن را مهیا خواهیم.لیک این تهیه به چه عنوان و ...

همه حق و همه شور

پشت به در و روی به دیوار خواهندت! 

سر به سر و روی به اغیار خواهندت! 

چه خوش است همهمه ی همهمه سازان!   

. 

. 

.

انسانهای عاری از مسکنت

دل در گرو دوست نگه می باید داشت
ور نه چه اهم است!
یارا تو مرا سیر از جان نگاهت بپذیر! 

. 

. 

.

یا ایها الانسان ما غرک بربک الکریم؟

و حضرت پروردگار فرمود: 

یا ایها الانسان ما غرک بربک الکریم؟

ای انسان چه چیزی تو رو نسبت به پروردگار کریمت مغرور کرده است؟

راست قامتان جاودانه ی تاریخ

ای عاشقان

ای عاشقان پیمانه ها پر خون کنید
وز خون دل چون لاله ها رخساره ها گلگون کنید

آمد یکی آتش سوار بیرون جهید از این حصار
تا بر دمد خورشید نو شب را ز خود بیرون کنید

.

.

.

امید بر گشودن در دارم!

ای دوست! 

هیچ سلامی نیست که بر پاسخش اندیشه نمایم و سر در گریبان دارم همچو گریبانیان دگر! 

تن لرزان! 

سر ناتوان از برآوردن!  

. 

. 

.

سنگ و سنگ تراش

روزی، سنگ تراشی که از کار خود ناراضی بود و احساس حقارت می کرد، از نزدیکی خانه بازرگانی رد می شد. در باز بود و او خانه...

آه اشکهایم!

آه اشکهایم! 

نمی دانم ایستاده ام یا که در عرض سراپایم! 

و چه می تواند مهم باشد که اینجایم یا آنجایم!

.

.

.

چو کاوه برون شد ز درگاه شاه

چو کاوه برون شد ز درگاه شاه 

برو انجمن گشت بازارگاه‏

 همى بر خروشید و فریاد خواند 

جهان را سراسر سوى داد خواند  

. 

. 

.

گلوگاه آزادی

سالیان بسیار نمی بایست دریافتن را
که هر ویرانه نشانی از غیاب انسانی است
که حضور انسان آبادانی است 

. 

. 

.

هرگز از مرگ نهراسیده ام!

 

هرگز از مرگ نهراسیده ام!
اگر چه دستانش از ابتذال شکننده تر بود!
هراس من باری‎‎‏،همه از مردن‏ در سرزمینی ست!
که مزد گورکن از آزادی آدمی افزون باشد!
جستن!
       یافتن!
             و به اختیار برگزیدن!
و از خویشتنِ خویش بارویی پی افکندن!
اگر مرگ را،از این همه ارزشی بیشتر باشد!
حاشا!
      حاشا!
           که هرگز از مرگ هراسیده باشم!  

احمد شاملو